من دوران نوجونی مو با این شعر زندگی کردم

شعر از سیاوش کسرایی :

آرش

زندگانی  شعله  می خواهد  صدا  سر  داد عمونوروز

 شعله ها  را  هیمه  باید  روشنی  افروز

  کودکانم  داستان  ما  ز آرش  بود

 او به جان  خدمتگزار  باغ آتش  بود

  روزگاری  بود

 روزگار تلخ و تاری  بود

بخت   ما چون  روی  بدخواهان  ما  تیره

  دشمنان  بر جان  ما چیره

  سنگر  آزادگان  خاموش

  خیمه گاه دشمنان  پر جوش

  مرزهای  ملک

  همچو  سر حدات  دامنگستر  اندیشه  بی سامان

 برجهای  شهر

  همچو  باروهای  دل بشکسته  و  ویران

  دشمنان  بگذشته  از سر حد  و از بارو

باغهای  آرزو بی برگ

 آسمان  اشک ها  پر بار

گر مرو  آزادگان  دربند

  روسپی  نامردمان  در کار

  انجمن ها کرد  دشمن

  رایزن ها  گرد  هم آورد  دشمن

  تا به  تدبیری  که در ناپاک  دل دارند

 هم به دست  ما شکست  ما بر اندیشند

  نازک  اندیشانشان  بی شرم

  که مباداشان  دگر روزبهی  در چشم

 یافتند  آخر فسونی  را که می جستند

 آخرین فرمان  آخرین  تحقیر

  مرز  را پرواز  تیری  می دهد سامان

   گر به نزدیکی  فرود  آید

  خانه هامان  تنگ

 آرزومان  کور

 ور بپرد  دور

تا کجا ؟  تا چند ؟

آه  کو بازوی  پولادین  و  کو  سر پنجه ایمان ؟

 لشکر  ایرانیان  در اضطرابی  سخت درد آور

  دو دو  و سه سه  به پچ پچ  گردیکدیگر

 کودکان  بر بام

  دختران  بنشسته بر روزن

 مادران  غمگین کنار در

 کم کمک  در اوج  آمد  پچ پچ  خفته

 خلق  چون  بحری  بر آشفته

 به جوش  آمد

 خروشان شد

 به  موج  افتاد

  برش  بگرفت  ومردی  چون صدف

 از سینه  بیرون داد

 منم آرش

  چنین  آغاز کرد  آن  مرد با دشمن

  منم  آرش  سپاهی  مردی آزاده

  به تنها  تیر  ترکش  آزمون تلختان  را

  اینک آماده

  مجوییدم  نسب

 فرزند  رنج  و کار

گریزان  چون شهاب  از شب

  چو  صبح  آماده دیدار

مبارک باد  آن جامه  که اندر  رزم پوشندش

 گوارا باد  آن باده  که  اندر  فتح  نوشندش

 در این پیکار

 در این کار

 دل خلقی  است  در مشتم

  امید مردمی  خاموش  هم پشتم

  کمان کهکشان  در دست

 کمانداری  کمانگیرم

  شهاب  تیزرو  تیرم

  ستیغ  سر بلند  کوه  ماوایم

 به چشم  آفتاب  تازه رس جایم

 مرا  تیر است  آتش پر

 مرا باد است فرمانبر

 در این  میدان

  بر این  پیکان  هستی   سوز  سامان  ساز

  پری  از  جان  بباید  تا فرو ننشیند  از پرواز

 پس  آنگه  سر به سوی  آسمان  بر کرد

 به آهنگی  دگر گفتار دیگر کرد

درود  ای واپسین صبح  ای سحر  بدرود

که با آرش  ترا این آخرین  دیدار  خواهد بود

  به صبح  راستین سوگند

 به پنهان  آفتاب  مهربار  پاک بین سوگند

که  آرش  جان خود  در تیر خواهد کرد

  پس  آنگه بی درنگی  خواهدش  افکند

نیایش را  دو زانو  بر زمین  بنهاد

  به سوی  قله ها  دستان  ز هم بگشاد

 برآ ای آفتاب  ای  توشه  امید

 برآ  ای خوشه   خورشید

  تو جوشان  چشمه ای  من تشنه ای  بی تاب

برآ  سر ریز  کن  تا  جان شود سیراب

  چو پا در کام  مرگی  تند خو  دارم

  چو در دل جنگ  با اهریمنی  پرخاش جو  دارم

 به موج  روشنایی  شست و شو خواهم

  ز گلبرگ  تو  ای  زرینه  گل  من  رنگ  و بو خواهم

 زمین  خاموش  بود و آسمان خاموش

 تو گویی  این جهان  را بود  با گفتار  آرش گوش

  به یال  کوه ها  لغزید کم کم  پنجه  خورشید

 هزاران  نیزه  زرین  به چشم آسمان پاشید

 نظر  افکند  آرش  سوی  شهر  آرام

  کودکان  بر بام

  دختران   بنشسته  بر روزن

مادران  غمگین کنار  در

  مردها  در راه

 سرود  بی کلامی  با غمی  جانکاه

  ز  چشمان  برهمی  شد  با نسیم  صبحدم همراه

  کدامین نغمه  می ریزد

 کدام  آهنگ   آیا می تواند ساخت

  طنین  گام های  استواری  را که سوی  نیستی مردانه  می رفتند ؟

 طنین  گامهایی را که آگاهانه  می رفتند ؟

 دشمنانش  در سکوتی  ریشخند آمیز

راه وا کردند

 کودکان  از بامها  او را صدا کردند

  مادران  او را دعا  کردند

 پیر مردان  چشم  گرداندند

 دختران  بفشرده  گردن بندها  در مشت

همره او  قدرت  عشق  و  وفا  کردند

 آرش اما همچنان  خاموش

 از شکاف  دامن  البرز  بالا  رفت

 وز پی  او

 پرده های  اشک  پی در پی  فرود  آمد

  شامگاهان

 راه جویانی  که می جستند  آرش  را به روی  قله ها  پی گیر

 باز گردیدند

 بی نشان  از پیکر آرش

  با کمان  و  ترکشی بی تیر

 آری آری  جان  خود  در تیر کرد  آرش

 کار  صد ها  صد هزاران  تیغه  شمشیر  کرد آرش

 تیر آرش  را سوارانی  که می راندند بر جیحون

به  دیگر  نیمروزی  از پی آن  روز

 نشسته بر تناور  ساق  گردویی  فرو دیدند

 و آنجا  را از آن پس

  مرز ایرانشهر و  توران بازنامیدند